شوراهاي اسلامي و خانه کارگر تشکلهاي زرد کارگري نيستند. اينها تشکلهاي جاسوسي و سرکوب و خفقان عليه کارگران هستند،

(اي ال او) با جمهوري اسلامي و شوراهاي اسلامي و خانه کارگرش مماشات ميکند و امروز به سازشي آشکار با جمهوري اسلامي در تقابل با طبقه کارگر ايران رسيده اند.

شهلا دانشفر

توافق اخير آي ال او با جمهوري اسلامي

ضديت آشکار با طبقه کارگر در ايران

بدنبال هشت سال مماشات سازمان بين المللي کار (آي ال او) با رژيم اسلامي ايران و هيات فرستادن ها و ديدار کردن ها، در مهرماه امسال توافق جديدي بين دو طرف انجام گرفت. بر اساس اين توافق آي ال او ميپذيرد که شوراهاي اسلامي با تغييراتي در قوانين و آيين نامه هاي مربوطه، شرايط مندرج در مقاوله نامه هاي ٨٧ و ٩٨ اين سازمان را برآورد ميکنند. بنا به گزارشات قرار است با توافقات اخير با تغيير آيين نامه هاي شوراهاي اسلامي و تجديد نظر در فصل ششم قانون کار، نقش اين تشکلهاي باند سياهي جمهوري اسلامي باز تعريف گردد. ظاهرا انجام اين توافق يکي از موانع عضويت جمهوري اسلامي در سازمان تجارت جهاني، يعني پذيرش مقاوله نامه هاي "آي ال او" را مرتفع کرده است.

در شرايطي که تعويق پرداخت دستمزد کارگران به پديده اي معمول در جامعه ايران تبديل شده است، هر روز کارگران را تحت عناوين مختلف خصوصي سازيها و اصلاح ساختار صنايع و غيره از کار بيکار ميکنند، با استخدام موقت و قراردادي کارگر و استخدام قراردادهاي سفيد امضا کارگر را بکار ميکشند؛ در شرايطي که کارگر تنها به جرم برگزاري جشن اول مه مورد تهاجم و دستگيري قرار ميگيرد؛ کارگر از حق داشتن تشکل واقعي خود و حق اعتصاب محروم است؛ صف کارگراني که براي خواست حقوق پرداخت نشده خود به خيابان مي آيند و دست به اعتراض ميزنند به گلوله بسته ميشود، آي ال او به مماشات و رايزني با جمهوري اسلامي مشغول است.

اينها حقايقي نيست که بر "آي ال او" پوشيده باشد و تنها مدارک و اسنادي که توسط سازمانهاي مختلف و از جمله حزب کمونيست کارگري ايران مستقيما براي آي ال او ارسال شده و مدارکي که در کنگره هاي آن توسط برخي اتحاديه ها و تشکلهاي کارگري ارائه گرديده براي شناخت وضعيت واقعي کارگران در ايران کافي است.

هشت سال تمام است که آي ال او عليرغم تلاش شماري از اتحاديه هاي کارگري عضو خود، عليرغم افشاگريهاي وسيع حزب کمونيست کارگري ايران که مورد تاييد دهها اتحاديه عضو اين سازمان قرار گرفته است و عليرغم اعتراضاتي که به حضور جمهوري اسلامي و شوراهاي اسلامي و خانه کارگرش در صف اعضاي اين سازمان صورت گرفته، با جمهوري اسلامي و شوراهاي اسلامي و خانه کارگرش مماشات ميکند و امروز به سازشي آشکار با جمهوري اسلامي در تقابل با طبقه کارگر ايران رسيده اند.

شوراهاي اسلامي و خانه کارگر تشکلهاي زرد کارگري نيستند. اينها تشکلهاي جاسوسي و سرکوب و خفقان عليه کارگران هستند، اين که امروز اينها اعلام ميکنند که شوراهاي اسلامي تشکلهاي واقعي کارگران هستند براستي شرم آور است.

واقعيت اينست که شوراهاي اسلامي و خانه کارگر آبروباخته تر از آنند که امروز سازمان جهاني کار بتواند با تغيير در بندي از قانون کار و آِيين نامه اين تشکلهاي دولت ساخته و باند سياهي به آنها غسل تعميد دهد و براي آنها در ميان کارگران جايي باز کند. اين را هم آي ال او و هم جمهوري اسلامي و مزدوران خانه کارگر و شوراهاي اسلامي بخوبي ميدانند. آنچه که امروز به انجام چنين توافقاتي موضوعيت ميدهد، تلاش براي خارج کردن جمهوري اسلامي از زير فشار بين المللي و مماشات با آنست. شنيدن صداي انقلاب در ايران و جلوي صحنه آمدن بيش از بيش راديکاليسم و چپ در جامعه ايران و در اعتراضات کنوني کارگران عامل اصلي اين سازش اخير است.

سياستگزاران آي ال او از جنب و جوش وسيع در ميان کارگران براي متشکل شدن و متحد شدن با خبر شده اند. شورا هاي اسلامي و مزدوران خانه کارگر به آنها گزارش کرده اند که امروز مجامع عمومي کارگري گرداننده اعتصابات کارگري هستند و در اوضاع سياسي ملتهب ايران اين تشکلهاي راديکال و چپ کارگري و اين شوراهاي واقعي کارگري هستند که شانس پيروزي دارند. بنطر ميرسد اين سازمان در تلاش است تا پاسخي به اين وضعيت بدهد و پيش از آنکه دير شود در برابر سازمانهاي واقعي و راديکال کارگري، کاري صورت دهد.

سياستگزاران اين سازمان به اين نتيجه رسيده اند که اتخاذ چنين سياستي ميتواند جلوي جنب و جوش کارگران براي متشکل شدن در تشکلهاي راديکال خود را بگيرند. اما اين تلاشي عبث است. رشد راديکاليسم در جامعه ريشه در وضعيت ويژه سياسي ايران و حاکميت جمهوري اسلامي دارد که آي ال او در بيست سال گذشته با آن مماشات کرده و در مقابل اعتراضات کارگران و کمونيست ها شانه بالا انداخته است. رشد اين روند را نميتوان متوقف کرد.

با اين توافق سازمان بين المللي کار آشکارا در کنار جمهوري اسلامي و در مقابل خواستهاي برحق کارگران قرار ميگيرد. بايد در مقابل سياست مماشات آي ال او با جمهوري اسلامي ايستاد. بايد نه تنها با نوشتن نامه هاي اعتراضي به آي ال او، در مقابل اتخاذ چنين سياستي ايستاد، بلکه مجامع عمومي منظم کارگري را بر جمهوري اسلامي و آي ال او تحميل کرد.