ما، مردم و ناسيوناليسم کرد
حضور مجيد حسيني و عبدالله دارابي در مريوان و استقبال گرم و پر شور مردم از آنان يکبار ديگر به همگان نشان داد که حزب ما از چه پايگاه و نفوذ و محبوبيت وسيعي در ميان مردم کردستان برخوردار است. انجام چنين پروژه اي در شرايطي که بساط سرکوب و اختناق جمهوري اسلامي هنوز پهن است، و مشخصا عليرغم اينکه رژيم حضور ما در شهر را حدس ميزد و خود را براي مقابله با ما آماده کرده بود، بدون محبوبيت توده اي و حمايت و همکاري وسيع مردم ممکن نبود. اين واقعيت نه تنها نشاندهنده ضعف و زبوني جمهوري اسلامي در برابر قدرت همبسته مردم و حزب کمونيست کارگري است، بلکه همچنين نشاندهنده دوري و بي ربطي ناسيوناليسم کرد به آمال و خواستهاي انساني و سياسي توده مردم در کردستان نيز هست. و اين نکته قابل تاملي است.
نيروهاي ناسيوناليست کرد از حزب دمکرات گرفته تا قوم پرستان افراطي تازه بدوران رسيده هميشه سعي داشته اند چنين وانمود کنند که مساله اساسي در کردستان مساله ملي است و عرصه سياست در کردستان ملک طلق ناسيوناليستهاست. ما در مقابل هميشه بر اين واقعيت تاکيد کرده ايم که مساله مردم کردستان مساله همه مردم ايران است، و راه رهايي آنان نيز يکي است. مردم از ديکتاتوري و نابرابري به فغان آمده اند و آزادي و برابري ميخواهند. کارگران، زنان، و جوانان در شهرهاي کردستان، همانند بقيه مناطق ايران، سلطه مذهب بر زندگي خود را نميخواهند، برده و فرودست بودن زنان را تحمل نميکنند، به فقر و محروميت و شکاف عظيم موجود بين فقر و ثروت تن نميدهند و ميخواهند کل اين بساط را در هم بريزند.
ناسيوناليسم کرد نه تنها هيچ نزديکي و سنخيتي با اين خواستها و گرايشات راديکال و حق طلبانه مردم ندارد، بلکه تماما در مقابل آنست. تنها برخورد چند ساله اخير احزاب ناسيوناليست در کردستان، نه تنها در ايران بلکه در عراق نيز، به مساله مذهب و مساله زن براي نشان دادن اين واقعيت کافي است. رابطه اين نيروها با جمهوري اسلامي و نزديکيشان با دو خرداد مرحوم نيز باندازه کافي گوياست. و بهمين دلايل است که ناسيوناليسم هر روز در ميان مردم، بويژه کارگران و جوانان و زنان در کردستان، رسوا تر و منزوي تر ميشود.
مردم کردستان در اول ماه مه ها و در هشت مارسها، در جشن آدم برفي دفاع از کودکان و در همايش حمايت از زنان، و در حمايت و استقبال پر شورشان از رهبران و کادرهاي حزب، اين نمايندگان آزادي و برابري وقتي در شهرهاي کردستان حضور بهم ميرسانند، بارها و بارها رويگرداني خود از ناسيوناليسم را اعلام کرده اند و نشان داده اند که خواست و اراده آنها تماما نقطه مقابل ناسيوناليسم کرد است. هر گردهمايي و تظاهرات و اعتراض و شورش شهري در کردستان که بر عليه حکومت مرکزي و همزمان و هماهنگ با مبارزه مردم در بقيه مناطق ايران صورت ميگيرد، تعرض قدرتمندي به ناسيوناليسم کرد نيز هست.
ناسيوناليستها مدعي حل مساله ملي و رفع ستم ملي اند، اين ظاهرا حوزه تخصصي آنهاست، اما در اين حوزه هم راه حل راديکال و شفاف کمونيسم کارگري است که خواست توده مردم را نمايندگي ميکند. ما اعلام کرده ايم که فدراليسم و خودمختاري تنها تفرقه و شکاف ملي را عميق تر ميکند. راه حل راديکال و انساني ستم ملي، برخورداري مردم کردستان از يک زندگي برابر و بعنوان يک شهروند متساوي الحقوق با بقيه مردم ايرانست. ما جدايي مردم کردستان را هرگاه خود بخواهند برسميت ميشناسيم اما در شرايط حاضر که رهايي مردم در کردستان بهمراه بقيه مردم ايران از فقر و نابرابري و اختناقي که سراسر ايران را در بر گرفته است ممکن و مقدور است، جدايي را توصيه نمي کنيم.
اين حرف دل کارگران و جوانان و زنان کردستان است، حرفي که مردم در مبارزات هر روزه شان و در قطعنامه هاي اول مه و هشت مارسشان، بارها اعلام داشته اند. مردم راه حل ناسيوناليستي را نميپذيرند چون معناي واقعي آن مماشات با ستم مذهبي و ستم بر زنان و ستم طبقاتي تحت لواي رفع ستم ملي است. مشکل نيروها و احزاب ناسيوناليست کرد نفرت عميق مردم از مذهب و ناموس پرستي و زن ستيزي و محلي گري و قومدوستي و خاکپرستي است که همواره از اجزا متشکله ناسيوناليسم در کردستان، و در سراسر دنيا، بوده است. مشکل ناسيوناليستهاي کرد اينست که در دوره دهکده جهاني و اينترنت و کمونيسم کارگري، ميخواهند اداي قاضي محمد را در بياورند. کمونيسم کارگري و کارگران و زنان وجواناني که يک زندگي آزاد و مرفه و برابر و مدرن ميخواهند در واقع همان مشکلي است که در سراسر ايران ناسيوناليسم فارس نيز، با دغدغه پرچم سه رنگ و تماميت ارضيش، با آن روبروست. دوران هر دو به سر آمده است. حضور رهبران حزب ما امروز در مريوان و سنندج و فردا در تهران و اصفهان و آبادان، ناسيوناليسم فارس و کرد را بهمراه تمامي مشکلاتشان از جامعه جارو خواهد کرد.